Ο Ιβάν Τουρ­γκέ­νι­εφ (1818-1883) απο­τε­λεί έναν από τους βα­σι­κούς πυ­λώ­νες του θαυ­μα­στού οικο­δο­μή­μα­τος της κλα­σι­κής ρω­σι­κής λο­γο­τε­χνί­ας του 19ου αιώ­να.

Πο­λυ­γρα­φό­τα­τος, αλ­λά και ευαί­σθη­τος δέ­κτης των μη­νυ­μά­των της επο­χής, κα­τά­φε­ρε να συν­δυ­ά­σει στο έρ­γο του το έπος με τον λυ­ρι­σμό, την πε­ρι­γρα­φή της φύ­σης, μα και του εσω­τε­ρι­κού κό­σμου των αν­θρώ­πων του αιώ­να του, την αγά­πη για την πα­τρί­δα και την ανε­ξαρ­τη­σία του κο­σμο­πο­λι­τι­σμού, την προ­σή­λω­σή του στις φι­λε­λεύ­θε­ρες ιδέ­ες της επο­χής, την απο­στρο­φή προς την τυ­ραν­νία αλ­λά και τον επηρ­μέ­νο μη­δε­νι­σμό, τη θρη­σκευ­τι­κή πί­στη, μα και την αγά­πη για την επι­στη­μο­νι­κή γνώ­ση. – Από το προ­λό­γι­σμα του με­τα­φρα­στή.